Kuban kıyılarına Kazakların yerleştirilmesinden sonra Kırım Tatarlarının
yerini Ruslar alır ve Adigey'i tehdide başlar. Petersburg, 1792'den bu
yana Kuban nehrinin Kuzey kıyılarının kendisine ait olduğunu iddia
ediyordu. Çerkesler antlaşma yollan ararlarsa da Ruslar buna yanaşmazlar
ve Çerkesleri müdafaa harbine zorlarlar. Bu baskılar neticede Rusların
başarısıyla sona ermiştir. Kazaklar 1850 yılına kadar bir çok Çerkes
köyünü yerle bir etmişlerdir. Osmanlılar, Kırım Hanlığı’nın 1829'da Ruslara
geçmesinden sonra, onlardan boşalan vasallık hakkının kendilerine ait
olduğunu ileri sürmüşlerdir. Çerkeslerin coğrafik konumu iki devlet
arasındaki dengeyi teşkil ediyordu. Bu da Osmanlıların geleceği için çok
önemli idi. Çerkesler 19. yy’da sadece Müslüman olmasından kaynaklanarak Osmanlıya karşı sempati besliyordu ve görünüşte olsa da bağlılıkları vardı. Oysa daha 16 yy’da Osmanlılara karşı Ruslardan yardım istemişlerdi. Osmanlıların, söz verdiği yardımlar genelde yerine getirilmiyor ve aldatılıyorlardı. Osmanlılar Kırım savaşında 1854-1856'da ilk kez
verdikleri sözü tutarak yardım etmişlerdir. İngilizlerde kendisi Çerkes
olan Zanıko Sefer Bey'e (Haşim Efendi’nin Hatırlarına ve Theophil
Lapinski'ye göre Sefer Bey Çerkes değil, Tatar’dı) 1830'a vaat ettikleri
yardımı yapmışlardı.

Osmanlılar 1829 Edirne Antlaşması’na göre, Çerkesya’da hiç bir hak iddia
etmediklerini resmen kabullenmişlerdi. Bu antlaşma gereği Ruslar dış
ülkelerden gelen her türlü yardımı diplomatik yollardan kolayca
önleyebiliyorlardı. Buna rağmen Çerkeslerin bağımsızlık savaşı aralıksız
devam etmiştir.